Οι μεγαλοπρεπείς ναοί και τα ιστορικά μοναστήρια της Αιγιάλειας είναι πόλος έλξης πολλών επισκεπτών από όλη την Ελλάδα. Αμέτρητα είναι τα θαύματα και χιλιάδες πιστοί, κάθε χρόνο, προσέρχονται για να προσκυνήσουν την εικόνα της Μεγαλόχαρης και πολλών Αγίων.
Αρκετοί ναοί και μοναστήρια είναι δημιουργίες του Γερμανού Αρχιτέκτονα Ερνέστου Τσίλλερ, όπως το Προσκύνημα της Παναγίας της Τρυπητής, το Μοναστήρι των Ταξιαρχών κ.α.
Εκτός από τους ναούς που βρίσκονται στην πόλη του Αιγίου, κάθε χωριό- ακόμα και το πιο απομακρυσμένο- έχει τον προστάτη άγιό του.
Ο Ναός της Παναγίας Τρυπητής (Ζωοδόχου Πηγής) – πολιούχος του Αιγίου – είναι κτισμένη μέσα σε βράχο πάνω από το λιμάνι της πόλης και παλιά ήταν μονή. Εκατόν πενήντα σκαλοπάτια ενώνουν το Ιερό Προσκύνημα με το δημόσιο δρόμο. Η Ιερή Εικόνατης Παναγίας Τρυπητής, είναι έργο του Οσίου Λουκά και είναι θαυματουργή.
Το 1650 μ.Χ, κάποιος ναυαγός ψάχνοντας για στεριά, είδε ένα φως και όταν πλησίασε βρήκε την εικόνα της Παναγίας, που φώτιζε ολόγυρα. Ήταν η εικόνα της Μεγαλόχαρης Παναγίας κρυμμένη μέσα στο βραχώδες σπήλαιο. Ο ναυαγός προσκύνησε την εικόνα και την επόμενη μέρα ειδοποίησε τις Αρχές της πόλης του Αιγίου. Όλος ο κόσμος συγκεντρώθηκε να προσκυνήσει την εικόνα. Ο ναυαγός έγινε ο πρώτης ασκητής και υπηρέτης της Παναγίας.
Με το πέρασμα του χρόνου το πρώτο ασκηταριό εξελίσσεται σε λαμπρή μονή.
Ο Ναός πήρε τη σημερινή του μορφή τον 19ο αιώνα. Είναι νεοκλασικής αρχιτεκτονικής, διώροφος και περιβάλλεται από περίτεχνους κήπους.
Το κυρίως σπήλαιο μπροστά στο οποίο ανεγέρθηκε ο ναός έχει μήκος 11μ., πλάτος 7μ και ύψος 4μ. Στον πρόναο, από το στόμα τριών λαξευμένων αγγέλων τρέχει το Αγίασμα και χύνεται σε μαρμάρινη λεκάνη. Στην κρήνη είναι χαραγμένη η βυζαντινή επιγραφή: «ΝΙΨΟΝ ΑΝΟΜΗΜΑΤΑ ΜΗ ΜΟΝΑΝ ΟΨΙΝ» που διαβάζεται και αντιθέτως και σημαίνει «καθάρισε τα ανομήματα σου ειλικρινά με μετάνοια και όχι μόνο την όψη σου επιφανειακά.» Η μνημειακή, εξωτερική μαρμάρινη σκάλα η οποία ενώνει τον παραλιακό δρόμο με τον ναό, κατασκευάστηκε το 1870.
Με βασιλικό διάταγμα της 8ης Μαΐου 1933 η εορτή της Παναγίας της Τρυπητής καθιερώνεται σαν επίσημη θρησκευτική εορτή του Αιγίου (πολιούχος). Η Ζωοδόχος Πηγήγιορτάζει την Παρασκευή του Πάσχα με πανηγυρικό χαρακτήρα. Γίνεται περιφορά της Ιερής Εικόνας και λιτάνευση με συμμετοχή του κλήρου και των πολιτών.
Η Παναγία Τρυπητή αποτελεί ιερό πανελλήνιο προσκύνημα. Πολλά είναι τα θαύματα της Παναγίας που έγιναν γνωστά από ομολογίες, επιστολές πιστών καθώς και δημοσιεύσεις. Επίσης όποιος επισκέπτεται για πρώτη φορά το προσκύνημα εντυπωσιάζεται από την ομορφιά του τοπίου. Το Ιερό προσκύνημα παραμένει ανοικτό μέχρι τη δύση του ηλίου.
Στην οδό Μητροπόλεως, στο κέντρο του Αιγίου, βρίσκεται ο καθεδρικός ναός Παναγίας Φανερωμένης.
Είναι ο Μητροπολιτικός Ναός του Αιγίου που είναι αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Είναι ο αρχαιότερος Ναός της πόλης και ο πρωταρχικός μικρότερος ναός κτίστηκε το 1366. Ο πρώτος ναός καταστράφηκε από τους σεισμούς (1861) και ξανακτίστηκε μεγαλύτερος σε σχέδια του αρχιτέκτονα Ερνέστου Τσίλλερ. Ο ναός είναι σταυροειδής με τρούλο, και συνδυάζει το νεορομαντικό με το βυζαντινό ύφος. Ο ναός αποτελεί ένα ξεχωριστό μνημείο με ιδιαίτερη θρησκευτική και καλλιτεχνική αξία για την πόλη.
Ο Ναός των Εισοδίων που έχει γίνει με σχέδια του Ερνέστου Τσίλλερ είναι αρχιτεκτονικό έργο τέχνης.
Ο αρχικός ναός κτίσθηκε πριν το 1700 μ.Χ. στο χώρο αρχαίου Ιερού της Ήρας. Έτσι λοιπόν είναι ίσως και ο πρώτος ιερός ναός της πόλης. Είναι σταυροειδής με τρούλο και συνδυάζει το νεορομαντικό με το βυζαντινό ύφος.
Εντύπωση προκαλούν οι περίτεχνες κεραμοπλαστικές διακοσμήσεις στη βάση του τρούλου και στα γείσα της στέγης.
Στα χρόνια της Βενετοκρατίας ονομαζόταν η Παναγία των Ξένων, γιατί εκεί κοντά ήταν το κάστρο των Βαρονών της Βοστίτσας.
Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας η Παναγία των Εισοδίων ήταν η Προστάτιδα της Βοστίτσας και η Μητρόπολη της πόλης.
Ο ναός των Εισοδίων είναι ένα από τα σημαντικότερα μνημεία του Αιγίου, αλλά έχει υποστεί αλλοιώσεις και φθορές από τον σεισμό του 1995 και μέχρι σήμερα δεν έχει επισκευαστεί.
Ο Ιερός Ναός του Αγίου Ανδρέου βρίσκεται Β.Δ. από το κέντρο του Αιγίου (στην παλαιά αγορά) και είναι κτισμένος πριν το 1700 όπως αποδεικνύει ο Βενετικός χάρτης της εποχής. Άλλη παλαιά καταγραφή του Ιερού Ναού βρίσκεται στο σχέδιο πόλεως της τότε λεγόμενης Βοστίτσας (Αίγιον) με χρονολογία σύνταξης το Δεκέμβριο του 1836. Κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας ο Ιερός Ναός τότε είχε μετατραπεί σε “Τζαμί”.
Ο σημερινός Ιερός Ναός, φέρεται να είναι έργο του Γερμανού αρχιτέκτονα Ερν. Τσίλλερ, αλλά ενδέχεται να είναι έργο του Έλληνα αρχιτέκτονα Θεοδώρου Διαμαντόπουλου.
Ο ρυθμός του Ιερού Ναού είναι Βασιλική σταυρική ή σταυρόσχημη, πετρόκτιστη με κεραμοπλαστική διακόσμηση στα αετώματα (οδοντωτές ταινίες) αλλά και στους τοίχους σχηματίζοντας ποικίλα σχέδια. Τα κωδωνοστάσια φέρουν κεραμικά θωράκια διάτρητα σε σχήμα κύκλου με εγκάρσιους σταυρούς.
Το Ιστορικό Μοναστήρι της Αγίας Λαύρας βρίσκεται 5 χλμ. από τα Καλάβρυτα και ιδρύθηκε το 10ο αιώνα από έναν ερημίτη. Κάηκε ολοσχερώς από τους Τούρκους το 1585 και το 1827 και από τους Γερμανούς το 1943. Αργότερα επαναοικοδομήθηκε στη σημερινή του θέση και μορφή.
Το 1821 αποτέλεσε το κέντρο της Εθνεγερσίας κατά των Τούρκων με την ύψωση του Λαβάρου και την ορκωμοσία των αγωνιστών από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό.
Ο πολυτιμότερος θησαυρός που βρίσκεται στο μοναστήρι είναι το Λάβαρο της ορκωμοσίας των αγωνιστών του 1821, η πρώτη δηλαδή σημαία του Ελληνικού Έθνους, ο Επιτάφιος του 1754 κεντημένος στη Σμύρνη, η εικόνα του Αγίου Γεωργίου κεντημένη στην Κωνσταντινούπολη από την Κωκώνα του Ρολογά, Ευαγγέλιο δωρισμένο από την αυτοκράτειρα της Ρωσίας Αικατερίνη Β’ τη Μεγάλη, τα χρυσοκέντητα άμφια του Παλαιών Πατρών Γερμανού, εγκόλπια, ξυλόγλυπτοι σταυροί και λειψανοθήκες αγίων.
Επίσης, ανάμεσα στα ιερά κειμήλια είναι η κάρα του Αγίου Αλεξίου, πολιούχου της Μαρτυρικής Πόλης των Καλαβρύτων, που γιορτάζει στις 17 Μαρτίου. Υπάρχουν επίσης, η κάρα του Αγίου Φιλαρέτου του Ελεήμονος, του Αγίου Παντελεήμονος, της Αγίας Παρασκευής, των Αγίων Αναργύρων κλπ.
Επιπλέον, πολύ σημαντικά είναι τα 3.000 έντυπα που βρίσκονται στη βιβλιοθήκη της Μονής από τα οποία το παλαιότερο χρονολογείται από το 1502.
Η Μονή βρίσκεται στη δεξιά όχθη του ποταμού Σελινούντα, κάτω από το βουνό Kλω(ο)κός, μέσα σε βλάστηση και άφθονα νερά, σε υψόμετρο 450 μ. Το μοναστήρι απέχει από το Αίγιο 15 χλμ.
Η ιστορία της Μονής αρχίζει με τον Όσιο Λεόντιο, που υπήρξε και ο κτήτορας της Μονής.
Η αρχική αυτή Μονή του Αρχάγγελου Μιχαήλ, καταστράφηκε δύο φορές από τους Τούρκους το 1500 και 1620. Μετά τη δεύτερη αυτή καταστροφή κτίζεται η Μονή των Ταξιαρχών. Καταστρέφεται και πάλι το 1772 από τους Τουρκαλβανούς. Το 1775 κτίζεται η σημερινή μορφή της Μονής. Το καθολικό της είναι Σταυρόσχημο, τετρακίονο, καμαρωτό, με οκταγωνικό τρούλο και μαρμαροσκάλιστα παράθυρα.
Στον αιώνα μετά την απελευθέρωση, η Μονή γνώρισε πολύ καλές ημέρες. Έφτασε να έχει 150 περίπου μοναχούς και μοναχοπαίδια, ενώ σήμερα έχει μικρό αριθμό μοναχών.
Το Μάιο του 1821 η μονή των Ταξιαρχών γίνεται αποθήκη τροφίμων, διαφόρων πολεμοφοδίων και εξακολουθεί να είναι μέχρι το 1827. Μετά την απελευθέρωση, η μοναχική κοινότητα των Ταξιαρχών παρουσιάζει πλούσια δράση στον πνευματικό, στον εκκλησιαστικό και κοινωνικό τομέα της ελληνικής ζωής. Το 1837, ο Ηγούμενος της μονής Μελέτιος Ροβήτος, ίδρυσε ελληνικό σχολείο στη μονή όπου δίδαξαν πολλοί μοναχοί και λαϊκοί με εξαιρετική μόρφωση. Το 1880, ιδρύεται με άδεια του Υπουργείου Παιδείας, Γυμνάσιο που λειτούργησε μέχρι το 1926. Μετά την κατοχή, η μονή Ταξιαρχών διαδραματίζει τον πνευματικό της ρόλο, με την ίδρυση Γυμνασίου – Οικοτροφείου που λειτούργησε δωρεάν μέχρι το 1970 περίπου και προσέφερε πάρα πολλά στα φτωχόπαιδα της υπαίθρου.
Το μοναστήρι διαθέτει πλούσια βιβλιοθήκη, σκευοφυλάκιο με άμφια, καθώς και αργυρά και χρυσά σκεύη.
Πνευματικοί θησαυροί Μονής είναι τα Άγια λείψανα “Τα Άχραντα Πάθη”, (τεμάχια Τίμιου Ξύλου, Χλαμύδας, Ακάνθινου Στεφάνου, Λίθοι από τον Πανάγιο Τάφο) που αποτελούν θησαυρό και καύχημα της μονής. Η κάρα του Οσίου Λεοντίου και λείψανα πολλών αγίων φυλάσσονται στη Μονή.
Μεγάλης αξίας είναι τα ιερά άμφια κληρικών όλων των βαθμών που φυλάσσονται στην έκθεση της μονής.
Η συλλογή σταυρών της μονής Ταξιαρχών είναι η αρχαιότερη και ιδιαίτερα αξιόλογη.
Οι μοναχοί της μονής καλλιεργούν σε μεγάλη έκταση ροδώνας (ειδικό τριαντάφυλλο) και παρασκευάζουν την φημισμένη σε όλη την Ελλάδα «ροδοζάχαρη» και μικρή ποσότητα ροδελαίου.
THΛ.: 26910 56209-56300
ΩPAPIO EΠIΣKEΨEΩN: 7 π.μ.- 1 μ.μ. και 3 μ.μ. – 6 μ.μ.
Ο Ναός των Εισοδίων που έχει γίνει με σχέδια του Ερνέστου Τσίλλερ είναι αρχιτεκτονικό έργο τέχνης.
Ο αρχικός ναός κτίσθηκε πριν το 1700 μ.Χ. στο χώρο αρχαίου Ιερού της Ήρας. Έτσι λοιπόν είναι ίσως και ο πρώτος ιερός ναός της πόλης. Είναι σταυροειδής με τρούλο και συνδυάζει το νεορομαντικό με το βυζαντινό ύφος.
Εντύπωση προκαλούν οι περίτεχνες κεραμοπλαστικές διακοσμήσεις στη βάση του τρούλου και στα γείσα της στέγης.
Στα χρόνια της Βενετοκρατίας ονομαζόταν η Παναγία των Ξένων, γιατί εκεί κοντά ήταν το κάστρο των Βαρονών της Βοστίτσας.
Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας η Παναγία των Εισοδίων ήταν η Προστάτιδα της Βοστίτσας και η Μητρόπολη της πόλης.
Ο ναός των Εισοδίων είναι ένα από τα σημαντικότερα μνημεία του Αιγίου, αλλά έχει υποστεί αλλοιώσεις και φθορές από τον σεισμό του 1995 και μέχρι σήμερα δεν έχει επισκευαστεί.
Η Ιερά Μονή του Οσίου Λεοντίου βρίσκεται πάνω από την Ιερά Μονή Ταξιαρχών. Ο Όσιος Λεόντιος γεννήθηκε περί το 1377 στη Μονεμβασιά. Καταγόταν από αρχοντική οικογένεια. Η μητέρα του ήταν κόρη του Αυτοκράτορα Ανδρόνικου Δ’ Παλαιολόγου. Γύρω στο 1415 – 1420, «Απεκαλύφθη αύτώ», φεύγει από Άγιο Όρος και έρχεται στο όρος Κλωκός άνω του Αιγίου και στη θέση, που σήμερα είναι το «Παλαιομονάστηρο» με τον απότομο βράχο και την αφιλόξενη γη, όπου κάνει το ασκηταριό του. Στη συνέχεια, με την συμπαράσταση των θείων του Θωμά και Δημητρίου Παλαιολόγων – θαυμάζοντες την αγιότητα του ανεψιών των – ιδρύεται μεγαλοπρεπές μοναστήρι περί το 1450.
Στο χωριό Βερίνο, (σε υψόμετρο 800 μ.) κτισμένη στο ομώνυμο βουνό Αγιάννης, υπάρχει γυναικείο Μοναστήρι. Απέχει από το Αίγιο 14 χιλιόμετρα.
Το Μοναστήρι είναι γνωστό και σήμερα ως Άγιος Ιωάννης των Τσετσεβών. Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας ήταν Μονή ενοριακή και περιλαμβανόταν στα όρια της Μητροπόλεως Παλαιών Πατρών, τα οποία ήταν ευρύτερα από τα σημερινά. Πιθανολογείται ότι ιδρύθηκε κατά τον 14ο αιώνα.
Στις 17 Ιουλίου 1827, το Μοναστήρι πολιορκήθηκε από τον Αιγύπτιο εισβολέα Ιμπραήμ, ο οποίος κατέλαβε τη Μονή, χωρίς όμως να την καταστρέψει. Στο Καθολικό της Μονής σώζεται μια παλιά τοιχογραφία βυζαντινής τεχνοτροπίας, μια ασημένια θήκη και Άγια λείψανα.
Στον θρησκευτικό και κοινωνικό τομέα όμως η Μονή, αποτέλεσε σημείο αναφοράς για την περιοχή της, χάρις στην Ορθόδοξη λατρευτική ζωή και στην προστασία που μπορούσε να προσφέρει σε ώρες κινδύνου.
Η επαναλειτουργία της Μονής έγινε δεκτή με πάνδημη χαρά από τους κατοίκους της περιοχής, που ευλαβούνται τον Απόστολο και Ευαγγελιστή Ιωάννη και το Μοναστήρι Του. Τον θεωρούν προστάτη των οικογενειών και των αμπελιών τους και διηγούνται θαυμαστά γεγονότα της ζωντανής παρουσίας του.
Οι τρεις νέες πτέρυγες αποτέλεσαν μαζί με την παλαιά ένα παραδοσιακό τετράπλευρο Μοναστήρι με το Καθολικό του Αγίου Ιωάννου στο κέντρο. Δύο παρεκκλήσια, η Υπαπαντή του Κυρίου και το Γενέσιο της Θεοτόκου, επιστέφουν τις δύο γωνίες της προσόψεως, ενώ στο κέντρο υψώνεται μεγαλόπρεπο κωδωνοστάσιο.
Στις νέες πτέρυγες στεγάζονται τα κελιά των Αδελφών, η βιβλιοθήκη της Μονής, το συνοδικό, η τράπεζα των προσκυνητών, το αρχονταρίκι, η τράπεζα των Μοναχών, τα εργαστήρια (αγιογραφίας, εκκλησιαστικού κεντήματος, ξυλογλυπτικής κ. ά.) και τα ιατρεία.
Αδελφές ιατροί της Μονής προσφέρουν δωρεάν ιατρικές υπηρεσίες στους κατοίκους της περιοχής.
Η Ιερά Μονή πανηγυρίζει :
3. Την 17η Ιουλίου : Ιστορική επέτειος της μάχης του Τσετσεβού ( 17 Ιουλίου 1827 ). Τελείται επιμνημόσυνη δέηση στο Ηρώο παρουσία Αρχών και πλήθους λαού.
Η Μονή Αγίων Αποστόλων βρίσκεται στην ορεινή περιοχή της Αιγείρας (όρια Δ.Δ. Περιθωρίου), μεταξύ Σελιάνας και Περιθωρίου.
Η Μονή των Αγίων Αποστόλων είναι γυναικείο μοναστήρι (από το 1955 και μετά, γιατί πριν ήταν ανδρική μονή) . Η ίδρυσή της τοποθετείται τον 16ο – 17ο αι. καθώς τότε έγινε και η αγιογράφηση του ναού. Η μονή των Αγίων Αποστόλων που διέθετε μεγάλη περιουσία στο παρελθόν, το 1834 πέρασε ως μετόχι στη μονή Μεγάλου Σπηλαίου. Σημαντικές όμως είναι οι καταστροφές που κατά τη διάρκεια των αιώνων συνέβησαν στις τοιχογραφίες (εξορύξεις οφθαλμών), κυρίως από τους κατακτητές μετά την αποτυχία της επανάστασης του 1770.
Σίγουρα είναι ένα από τα σημαντικότερα ιστορικά – θρησκευτικά μνημεία της Ανατολικής Αιγιαλείας.
Το Μοναστήρι της Παναγίας της Ελεούσης, βρίσκεται πλησίον του χωριού Πιτίτσα, μισή ώρα περίπου από την Πάτρα, μέσα σε ωραιότατο δάσος, κάτω από το Σαλμενίκο, όπου υπήρχε φρούριο κατά τις αρχές του 13ου αιώνα.
Αρχικά, άνω του χωριού Πιτίτσα, υπήρχε ασκητήριο μέσα στα έλατα και εντός σπηλιάς, όπου υπάρχει και σήμερα καταχωνιασμένη η Εκκλησία της Αναλήψεως. Αργότερα, μάλλον το 1510, οι μοναχοί έχτισαν τη σημερινή Μονή, η οποία λειτούργησε μέχρι το 1834, που θεωρήθηκε διαλυμένη. Μέχρι το 1947 η Μονή ήταν ανδρική, έκτοτε έγινε γυναικεία με Βασιλικόν Διάταγμα. Δύο μοναχές το 1947, επανίδρυσαν το Μοναστήρι, το οποίο λειτουργεί μέχρι σήμερα.
Εντός του σπηλαίου, διασώζονται μεταβυζαντινές τοιχογραφίες. Κατά την εορτήν της Αναλήψεως, από του όρθρου της εορτής μεταβαίνουν στο σπήλαιον οι μοναχές, πιστοί από τις γύρω περιοχές και λειτουργούν.
Κατά την παράδοση, λόγω του ψύχους, οι τότε μοναχοί, υποχρεώθηκαν να μεταφερθούν στον χώρο της σημερινής Μονής. Λέγεται δε πως ο ακριβής τόπος επελέγη από την ίδια την Παναγία, εκφράσασα κατά δήλον τρόπον την επιθυμία της: Ο τότε Ηγούμενος βρήκε την θαυματουργή εικόνα της Παναγίας ακριβώς στο σημείο όπου σήμερα είναι κτισμένο το ιερό του Ναού.
Σήμερα στην Μονή διασώζεται η θαυματουργή Εικόνα της Παναγίας – Ελεούσα του Κύκκου – 17ου αιώνος και διαφυλάσσονται Ιερά Λείψανα πολλών Αγίων. Η Μονή εορτάζει στις 15 Αυγούστου.
Απέναντι από τη Μονή Ταξιαρχών, με αρχική ονομασία «Ελπίς των Απηλπισμένων»βρισκόταν η γυναικεία Ιερά Μονή Πεπελενίτσης.
Η προφορική παράδοση έχει διασώσει δύο εκδοχές για την ίδρυσή της:
Κατά την πρώτη εκδοχή, η Μονή χτίστηκε από τη μητέρα και την αδερφή του Όσιου Λεόντιου και κατά τη δεύτερη, από την Ελένη Παλαιολογίνα – σύζυγο του αυτοκράτορα Μανουήλ Παλαιολόγου ή την κόρη του Δεσπότη της Αχαΐας Θωμά Παλαιολόγου, που ονομαζόταν Μπέμπελ – Ελενίτσα και κατά παράφραση επικράτησε το «Πεπελενίτσα». Άλλη εκδοχή είναι πως πήρε την ονομασία της από τη σλαβική λέξη πέπελ που σημαίνει τέφρα και χρησιμοποιήθηκε μεταφορικά, ως τόπος δηλαδή εξαγνισμού από τις αμαρτίες.
Υπέστη καταστροφή το 1772 από τους Τουρκαλβανούς, ξαναχτίζεται όμως σε ψηλότερο σημείο για περισσότερη ασφάλεια. Το μοναστήρι, που βρισκόταν σε δύσβατη περιοχή, καταστράφηκε στις μεγάλες πυρκαγιές του Ιουλίου του 2007. Γλίτωσε ωστόσο το αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου καθολικό της..
Στα τέλη του 16ου αιώνα περίπου, η Μονή βρισκόταν στη θέση Πορί ή Κολωνίτης, όπου εκεί δημιουργήθηκαν τα πρώτα ασκητήρια και διαμορφώθηκε ο Ναός των Αγίων Πάντων.
Η Ιερά Μονή της Αγίας Τριάδος ιδρύθηκε το 1936 μ.Χ. και μέχρι το 1945 υπήρχαν μοναχοί. Αργότερα ερειπώθηκε, έπειτα όμως από ενέργειες του Μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ. Αμβροσίου ανακαινίστηκε. Σ’ ένα οροπέδιο λίγο ψηλότερα από το μοναστήρι θα συναντήσετε ανάμεσα σε μεγάλες εκτάσεις αμπελιών και το ερειπωμένο Μοναστήρι του Αγίου Νικολάου. Στο Μοναστήρι φυλάσσονται πολλά Άγια λείψανα, καθώς και σπάνια κειμήλια, όπως ένα Ευαγγέλιο του 1672.
Στη δεξιά όχθη του ποταμού Σελινούντα και κοντά στο χωριό Λαπαναγοί, ορθώνεται το Μοναστήρι της Παναγίας της Μακελλαριάς που κατά την παράδοση χτίστηκε από τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό Βελισσάριο. Αίσθηση προκαλεί η Εικόνα της Θεοτόκου, που βρίσκεται στο Καθολικό της Μονής, γιατί από οποιαδήποτε θέση κι αν κοιτάξει ο προσκυνητής – επισκέπτης την Εικόνα, τα μάτια της Παναγίας θα είναι στραμμένα πάνω του.
Η Παναγία Μακελάρισσα γιορτάζει στις 15 και 23 Αυγούστου. Πολλοί πιστοί συγκεντρώνονται για να προσκυνήσουν την εικόνα και να πάρουν το θαυματουργό λάδι της.
